पाँच दशकदेखि राजनीतिमा सक्रिय भीम रावल यतिबेला चर्चामा छन् । उनलाई अन्तर्वार्ता दिन भ्याई नभ्याई छ । नेकपा एमालेको उपाध्यक्ष र पटक पटक मन्त्री भएका रावललाई उनकै पार्टी एमालेले संगठित सदस्यबाट निष्कासन गरेपछि चर्चा हुनु स्वाभाविक हो । ‘स्कुप’ र ‘ब्रेकिङ’ न्यूजको आसमा बसिरहेका मिडियालाई उनको निष्कासन मसला हुने नै भयो ।

नेपाली मिडियाका लागि उनी फगत मसला मात्र भए । कहिले उनको राष्ट्रवाद मसला बन्यो । कहिले ओली विरोध मसला बन्यो । यतिबेला उनको निष्कासन मसला बनेको छ ।

निष्कासनपछि रावलले के गर्लान भनेर प्रश्न गरिरहेका मिडियाहरुले उनका बारेमा अनुमान पनि आफै गरिरहेका छन् । प्रश्न, अड्कल र अनुमान गरिरहेका मिडियाले उनको भावी कदमका विषयमा निक्र्यौल पनि आफै गरिहेका छन् । मानौ, रावलको मनोदशा र मनोविज्ञान मिडियाकर्मीहरुले राम्रैसंग बुझेका छन् ।

उनले कुनै पनि निर्णय सार्वजनिक नगरी सकेको अवस्थामा उनका बारेमा अड्कल वा निक्र्यौल गर्नुअघि उनको पृष्ठभूमि र विगत हेर्नुपर्ने हुन्छ ।

२०५९ सालमा धनगढीमा एक साप्ताहिक पत्रिकाले रावलका बारेमा एउटा समाचार प्रकाशित गरेको थियो । जसको शीर्षक थियो–‘नेकपा एमाले एकीकृत, माक्र्सवादी, लेनिनवादी, अछामवादी बन्दै’

त्यतिवेला कैलालीमा पाँच वटा निर्वाचन क्षेत्रका सबै क्षेत्रीय समितिको नेतृत्व र महत्वपूर्ण पदमा अछामी थिए । र, कैलाली बहुमुखी क्याम्पसको संगठन र स्वतन्त्र विद्यार्थी युनियनमा पनि अछामीकै नेतृत्व थियो ।

रावलका समर्थकहरुले समाचारलाई लिएर आपत्ती जनाए । तर रावल त्यतिमै रोकिएनन, उनले नेकपाको प्रदेश समितिमा १२ जना रावल र कुवँर राखेको चर्चा थियो । उनी अछामवादी भन्दा पनि रावल र कुवँरवादी भएको एमाले वृत्तमा सधै चर्चा रह्यो । अछाममा पनि उनी सबैका साझा हुन सकेनन् ।

उनले जिल्लाकै पुराना नेता कृष्ण प्रसाद जैसीको नाम छुटाउँदा कुनै नेताकी पत्नीलाई प्रदेश समिति सदस्य बनाए । पार्टी विभाजनपछि रावलको साथ छोड्नेमा ती नेता समेत थिए ।

रावलको दुर्भाग्य हो, उनले ज जसलाई नेता बनाए, सांसद, मन्त्री र मुख्यमन्त्री बनाए, ती कसैले उनलाई अप्ठ्यारो अवस्थामा साथ दिएनन् । जसलाई उनले झण्डै तीन दशकसम्म पेले, उनीहरुले साथ दिने कुरै भएन । बरु उनलाई साथ दिनेहरु एमालेमा पाखा लगाईए । पार्टी विभाजन हुदा मन्त्री पद त्यागेर रावललाई साथ दिने बाजुराका प्रकाश शाहले २०८० को प्रदेश सभाको निर्वाचनमा टिकटबाट बञ्चित हुनु प¥यो । पार्टीको महाधिबेशनमा रावललाई साथ दिएकै कारण दीपायल सिलगढी नगरपालिकाकी मेयर रहिसकेकी मञ्जु मलासीको पनि टिकट खोसियो ।

जिन्दगीभरी रावलको पेलानमा परेका कतिपय नेताहरु रावल नै एकीकृत समाजवादीको नेता हुने भयले समाजवादीमा गएनन् । न त रावल एमालेमा गए । न त समाजवादीमा । उनैले दिएको टिकटमा चुनाव जित्नेहरुले पद र अवसरका लागि उनलाई छोडिदिए ।

एक टेलिभिजन अन्तर्वार्तामा सुदूर पश्चिम प्रदेश सरकारकी एक मन्त्रीले त सुदूर पश्चिमको नाम नै भीम रावल प्रदेश राख्नु पर्ने बताईन । तर पार्टी विभाजन हुदा रावलको साथ छोड्नेमा उनी अग्रपंक्तिमा थिईन । एमाले कैलालीका तत्कालीन अध्यक्ष दीर्घ सोडारी, जसका लागि रावलले थुप्रै नेताहरुलाई चिढ्याए । अन्ततः तिनै सोडारीले एमालेका १८ मध्ये १४ जना सांसद आफूसंगै एकीकृत समाजवादीमा लगे र, रावललाई कमजोर बनाए । एमालेका सांसद जोगाउन नसक्दा रावल शक्तिविहीन भए ।

ओलीलाई हटाएर शेर बहादुर देउवालाई प्रधानमन्त्री बन्न कन्भिन्स गर्ने रावल नै थिए । यो जगजाहेर छ । तर अन्तिममा उनले देउवाका पक्षमा मतदान गरेनन् । पछि उनैले देउवा बिरोध गरे । कतिसम्म भने लुम्बिनीको एउटा कार्यक्रममा देउवाको बसाईलाई लिएर नै रावलले भद्दा टिप्पणी गरे ।

आफूलाई हटाएर देउवालाई प्रधानमन्त्री बनाएको दिनदेखि रावलप्रति आक्रामक भएका ओली उनलाई सिध्याउने अनुकूल समयको पखाईमा थिए । ओलीलाई लाग्यो यो भन्दा उपर्युक्त समय अरु हुन सक्दैन र गरे, उनलाई संगठित सदस्य नरहने नरहने गरी कार्बाही ।

आवेशमा निर्णय गर्ने, अन्तिममा आफ्नो त्यही निर्णयमा अडिग नरहने स्वभावले उनी पटक पटक एक्लिए । रावलका कारण आफूले प्रधानमन्त्री पद गुमाउनु परेको पीडा बोकेर हिडेका ओली त्यो पीडालाई प्रतिशोधमा बदल्ने मौकाको पर्खाईमा थिए । उनी सबैभन्दा कमजोर रहेको अवस्थामा ओलीको त्यही प्रतिशोधको शिकार भएका हुन् । ओलीले ठाने, अव रावलमाथिको कारबाहीले एमालेलाई क्षति हुने छैन । एमालेको पछिल्लो निर्णय ओलीको त्यही ठम्याईको नतिजा हो ।

अध्ययनशील रावल एमालेका प्रखर वक्ताका रुपमा चिनिन्थे । राष्ट्रवादका मुद्दामा एमालेभित्र सधै अग्रपंक्तिमा उभिएका रावल र अध्यक्ष ओलीका बीचमा धेरै कुरामा समानता थियो । भारतले नाकाबन्दी लगाउदा ओली झै महाकाली सन्धीमा रावल ओलीसंगै उभिदा बामदेव गौतमहरु भने विपक्षमा उभिए ।

आफूसंग असहमत हुने र आफ्नो आदेश नमान्ने प्रति ओली झै रावलको व्यवहार क्रुर रह्यो । आफू निकट व्यक्तिहरुको सारा दोष माफ गर्ने र जस्तोसुकै कसुरदार भएपनि उसलाई संरक्षण गर्ने दुबैका साझा गुण हुन् ।

ओली र रावलबीच केही भिन्नता थिए । झलनाथ खनाल र माधव नेपाल नेतृत्वमा हुदा ओली सधै पेलानमा थिए । ओली पार्टीबाट किनारा लगाईएका थिए । तर खनाल शक्तिमा हुदा खनालका निकट रहेका रावल नेपाल नेतृत्वमा हुदा नेपालको निकट भए । ओली पार्टीको नेतृत्व हुदै सत्तामा पुगेपछि रावल ओली निकट भए । सत्ता र नेतृत्वमा जो भएपनि रावलले भने अवसर पाईरहे । सुदूर पश्चिममा एमालेबाट सबैभन्दा बढि अवसर पाउने नेता नै रावल हुन् ।

पार्टीको नीति, नेतृत्व र निर्णयका बिरुद्ध बोले वाफत रावललाई ओलीले संगठित सदस्यबाट निष्कासन गरे । झण्डै तीन दशक सुदूर पश्चिममा एमालेको नेतृत्व गरेका रावलले पनि त्यही गरेका थिए, जुन नीति ओलीले उनको हकमा अवलम्बन गरे । रावलले एमालेको सुदूर पश्चिम ईञ्चार्ज हुदा पार्टीको नीति, नेतृत्व र निर्णयका बिरुद्ध सामाजिक सञ्जाल वा सार्वजनिक रुपमा कही कतै बोलेमा कारबाही गर्ने निर्णय नै गरेका थिए । तर ओलीले उनलाई पेल्दै गए । तव त्यही सामाजिक सञ्जाल ओली विरुद्ध आप्mना कुरा राख्ने उनको माध्यम बन्यो ।

ओली चतुर छन् । हठी पनि । रावल हठी छन् । चतुर छैनन । र त, पटक पटक कही निर्णयमा चुके । कही बोलीमा । त कही निर्णय गर्न अलमलिए । सार्वजनिक रुपमा ओलीका विरुद्ध बोल्दा एमाले कमजोर हुन्छ भन्ने उनले भेउ पाएनन् होलान् भन्नु अन्यथा हुन्छ । तर उनले त्यही गरे । उनीमाथि कारबाही गर्ने एमालेको आधार त्यही थियो ।

उनी केही समय सामाजिक सञ्जालमा सेलीब्रेटी भए । तर पछि फेरिईरहने अभिव्यक्तिका कारण त्यही सामाजिक सञ्जालबाट लखेटिन थाले । कुनै बेला सामाजिक सञ्जालमा डा.बाबुराम भट्टराईको त्यस्तै क्रेज थियो । नेकपा माओवादी केन्द्रका अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल प्रचण्ड नचाहेर पनि भट्टराईलाई प्रधानमन्त्री बनाउन बाध्य भए । अहिले सामाजिक सञ्जालमा सबैभन्दा आलोचना हुने पात्रहरु हुन्,भट्टराई र रावल ।

सामाजिक सञ्जालले हिरो बनाएका रवी लामिछानेको हुर्मत यतिबेला त्यही सामाजिक सञ्जालले लिईरहेको छ । यसैले पुष्टि गर्छ, सामाजिक सञ्जालमा प्राप्त हुने लोकप्रियताको आयु लामो हुदो रहेनछ ।

यतिबेला उनी सबैभन्दा कठीन घडीमा छन् । र, पार्टीबाटै निष्कासनमा परेका छन् । तर उनको पक्षमा केन्द्रमा केही नेताहरुले कारबाही नगरे हुन्थ्यो भन्ने समेत अभिव्यक्ति दिएका छन् । सुदूर पश्चिममा उनका लागि बगावत गर्ने त के बोली दिने समेत कोही देखिदैन । यो उनले हिजोका दिनमा गरेको व्यवहारको नतिजा हो । जसलाई उनले सधै किनारा लगाए, उनीहरु किन बोलुन । जसलाई उनले सधै साथ दिए, नेता बनाए, ती यतिबेला अर्कै पार्टी र कित्तामा छन् । यो नै भीम रावलको दुःखको कारण हो ।

पार्टीबाट निष्कासनमा परेपछि पत्रकार सम्मेलन गरी ओलीप्रति आक्रोश व्यक्त गरेका उनले आफ्नो भावी कार्यदिशा वा रणनीतिबारे भने खुलासा गरेनन् । तर उनी बामपन्थबाट बिरक्तिएको भान उनका अभिव्यक्तिबाट प्रतित हुन्छ । उनी अझै अलमलमा छन्, पार्टी खोल्ने कि नखोल्ने ? पार्टी विभाजनका क्रममै समाजवादीमा गएको भए उनी संभवत माधव नेपालपछि दोस्रो बरियताक्रममा हुन्थे । ढिलो चाँडो समाजवादी पार्टीको नेतृत्व गर्थे । र, यो बीचमा निर्वाचित भएर सरकारको महत्वपूर्ण जिम्मेवारीमा हुन्थे । भन्नलाई उनका समर्थकहरु भन्छन्, रावलले कहिले आफूलाई केन्द्रमा राखेर सोचेनन् । तर उनले सनक, लहड र अलमलले यी सबै अवसर गुमाईसके ।

उनलाई एमालेको भावी अध्यक्ष र प्रधानमन्त्रीका रुपमा हेर्न थालिएको थियो । एमालेबाट निष्कासित भएसंगै देउवापछि सुदूरपश्चिमबाट राष्ट्रियस्तरमा स्थापित हुने अवसर समेत रावलले गुमाए ।

अव उनीसंग सबै पार्टीबाट असन्तुष्टहरुलाई एकीकृत गरेर एउटा राष्ट्रवादी मोर्चा बनाउने एउटा बिकल्प छ भने समाजवादीमा जाने अर्को । तेस्रो, सुदूर पश्चिममा क्षेत्रीय पार्टी खोल्ने र, त्यसको नेतृत्व गर्ने । चौथो तथा अन्तिम, राजनीतिबाट विश्राम लिने ।
तर समयमा सही निर्णय लिन पटक पटक चुकेका रावलबाट समयमै ठोस निर्णय आउनेमा उनी निकट व्यक्तिहरु नै ढुक्क  छैनन् ।

शक्तिमा हुदा पेले, शक्ति बिहीन भएपछि पेलिए

नेपालगञ्जमा भएको छैठौं महाधिवेशनमा योगेश भट्राई र रुप नारायण श्रेष्ठलाई कारबाही गर्नमा रावलको भूमिका महत्वपूर्ण रहेको बताईन्छ । रावलको एउटा अभिव्यक्ति पछि त्यही महाधिवेशनबाट उनलाई बन्दुके भन्न थालियो । एमाले भित्र उनी बन्दुके नामले चिनिन थाले ।

उनको त्यही बन्दुके स्वभावबाट अछाममा भीम कडायत, गोकुल खनाल, कमल तिमिल्सेना, कृष्ण प्रसाद जैसी, जगत बोगटी लगायतका तमाम नेताहरु शिकार भए । डोटीमा डिल्लीराज भट्ट, नन्दलाल जोशी र प्रेम आले शिकार भए । आले एमाले छोडेर समाजवादीमा गए ।

कञ्चनपुरमा भोजराज जोशी, उर्वादन्त पन्त र ऋषीराज लुम्साली लगायतका नेताहरुलाई किनार लगाएको आरोप रावलले खेप्दै आएका छन् ।

डडेल्धुरामा गजेन्द्र शाही, बीपीन ओझा र डा. तारा जोशी रावलको पेलानमा परे । एमाले डडेल्धुराका अध्यक्ष डा. जोशी रावलको रवैयाका कारण एमालेमै रहेनन् । डडेल्धुराबाट प्रदेश सभामा स्वतन्त्र उम्मेदवारी दिएर जितेका जोशी कुनै पार्टीमा गएनन् ।

२०५६ मा एमाले विभाजन हुदा मालेतिर लागेकाहरुलाई रावलले पार्टी एकतापछि प्रतिशोधपूर्ण व्यवहार गरेको सम्झनेहरु धेरै छन् ।

बाजुरामा दयाल बहादुर शाही र कर्ण बहादुर थापा माथि रावलले कारबाही नै गरे । लाल बहादुर थापा पनि रावलबाट प्रताडित भए । बझाङका पुराना नेताहरु भानुभक्त जैसी र भैरव बहादुर सिंहले पनि रावलको प्रतिशोधको शिकार हुनु प¥यो ।

रावलका कारण बैतडीका पृथ्वीराज अवस्थीलाई जीवनभरी टिकटबाट बञ्चित हुनु प¥यो । र उनी पार्टी छोडेर स्वतन्त्र उम्मेदवार भए । मृत्यु हुदाँ उनी एमालेमै थिएनन् ।

रावलले ०५१ सालमा कैलाली क्षेत्र नम्बर १ मा एमालेबाट प्रतिनिधि सभा सदस्यमा निर्वाचित हिमाञ्चल भट्टराईलाई हिड्दा हिड्दै कार्बाही गरे । कैलाली क्षेत्र नम्बर २ का मोहनसिंह राठौरलाई काँग्रेसमा पु¥याए । रावलको प्रताडनाका कारण कैलालीमा एमालेको जिल्ला अध्यक्ष भईसकेका होरीलाल चौधरीले पार्टी नै छोड्नु प¥यो । थारु समुदायबाट एमालेको नेतृत्व गर्ने होरीलाल पहिलो नेता थिए । सरोज पोखरेल जस्ता बौद्धिक युवाहरु पार्टीबाट पलायन भए ।

नेतृत्व र समय यति प्रतिकूल र क्रुर होला भन्ने सोचेको भए रावल आफू शक्तिमा हुदाँ फरक मत राख्नेलाई यो हदसम्म पेल्दैनथे होलान । तर समय घर्किसकेको छ । उनीसंग फर्केर हेर्ने र पछुताउने समय छैन ।

राष्ट्रवादको मुद्दामा कुनै बेला अत्यन्त लोकप्रिय रहेका ओली यतिबेला सत्ताको नेतृत्वमा त छन् । तर सत्तामा भएर पनि ईतिहासकै सबैभन्दा कमजोर अवस्थामा छन् ओली । र, उनी माथि चौतर्फी आक्रमण भईरहेको छ । पछिल्लो समयमा त्यही हालत रावलको एमालेभित्र रह्यो ।

२०७४ सालमा कैलालीको क्षेत्र नम्बर २ मा प्रदेश सभा ‘ख’ को उम्मेदवारमा डेजी पाण्डेय एकल सिफारिस गरिए । सुदूर पश्चिममा प्रदेश सभाका ३२ निर्वाचन क्षेत्रमध्ये एकल सिफारिस हुने पाण्डेय एक्ला उम्मेदवार थिए । रावलले पाण्डेयको नाम सुन्नै चाहेनन । र उनी टिकटबाट बञ्चित भए । ८० मा रावलले त्यही नियति भोगे । अछामबाट प्रतिनिधि सभा तर्फ एकल नाम सिफारिस गरिएपनि ओलीले टिकट दिए, झपट बोहरालाई । रावल टिकटबाट बञ्चित भए ।

रावलको उदय र पतन

२०४८ को अन्तरिम सरकारमा वन तथा वातारण मन्त्री थिए, झलनाथ खनाल । रावलका लागि विशेष पदको सृजना गरियो । र बने, राजनैतिक सल्लाहकार ।

दुर्घटनामा परी प्रेम सिंह धामीको मृत्यु भएपछि सुदूर पश्चिमबाट एमालेमा हावी भएका रावलले त्यसयता आफूलाई चुनौती दिने कुनै पनि नेतालाई सुदूरपश्चिममा माथि उठ्नै दिएनन् ।

२०५२ सालमा उनी पर्यटन राज्य मन्त्री भए । त्यहीबेला चाईना साउथ वेष्टमा मुछिए । केपी शर्मा ओलीको पालामा उपप्रधान तथा रक्षा मन्त्री भए ।

प्रधानमन्त्री गिरिजा प्रसाद कोईरालाको नेतृत्वको सरकारमा परराष्ट्र मन्त्री मागेका उनलाई शिक्षा मन्त्री हुन भनियो । उनी शिक्षा मन्त्री बन्न तयार भएनन ।

बुटवलमा भएको नेकपा एमालेको आठौ महाधिबेशनमा रावल उपाध्यक्ष पदमा हारे । त्यसपछि केन्द्रीय सदस्यमा मनोनीत गरिएका रावलले शपथ खाएनन् । तर माधव नेपालको नेतृत्वको सरकारमा गृहमन्त्री हुने भएपछि रावलले छ महिनापछि हतार हतारमा भ¥याङ मुनी शपथ खाएको चर्चा थियो । बिधिका कुरा गर्ने, अरुलाई पालना गर्न निर्देशन दिने तर आफू पालना नगर्ने । अरुले पालना नगरे कारबाही गर्ने यो रावलको स्वभाव थियो ।

चितवनमा २०७८ सालमा भएको एमालेको १० औं महाधिवेशनमा ओलीलाई अध्यक्ष पदमा चुनौती दिएपछि रावलका एमालेमा खराव दिनहरु शुरु भए । नेकपा बिभाजनका क्रममा ओलीका बिरुद्ध जवर्जस्तढंगले उभिएका रावल ओलीलाई चुनौती दिने एमालेका १० जना नेतामध्ये एक थिए । अधिकांश नेता मूलघर एमालेमै फर्किदा उनी दोमनमा रहे । न समाजवादीमा गए । न त एमालेमा सक्रिय रहे । त्यसयता ओलीसंग सम्बन्ध सुधार गर्न नसेकका रावल अन्ततः संगठित सदस्य समेत नरहने गरी एमालेको कारवाहीमा परे ।

सुदूरपश्चिममा कस्तो होला रावल बिनाको एमाले ?

सुदूरपश्चिममा रावल बिनाको एमाले कस्तो होला ? के एमाले पुरानै अवस्थामा उभिन सक्ला ? रावलको कारबाहीले एमालेलाई कति क्षति होला ? क्षति होला कि नहोला ? यस्ता तमाम प्रश्नहरु उठिरहँदा उनीको निष्कासनपछिको शान्ति हेर्दा एमालेमा सुनामी जाने देखिदैन । निकै कमजोर अवस्थामा रावलमाथि गरिएको कारबाहीले सुदूरपश्चिममा खासै असर नगर्ने एमाले नेताहरुको दावी छ ।

२०७९ को निर्वाचनमा एमाले बिभाजित थियो । काँग्रेस, माओवादी र समाजवादी मिलेर चुनावमा गएका थिए । त्यसमाथि एमाले एक्लै लडेको थियो । टिकटबाट बञ्चित रावल भूमिका बिहीन थिए । एमालेले प्रतिनिधिका १६ सिट मध्ये पहाड र तराईमा एक एक एक सिट जित्यो । ३२ वटा प्रदेश सभाको सिटमा तीन वटामा मात्र जित हात पार्यो । रावल एमालेमा सक्रिय भएको अवस्थामा केही सिट तलमाथि हुनसक्थ्यो । एमालेलाई थप केही सिट लाभ हुन्थ्यो । तर यतिबेला उनको त्यो पुरानो क्रेज एमाले कार्यकर्तामाझ छैन । न त एमालेका नेता तथा कार्यकर्ताहरु उनकै पछि लागेर एमाले छोड्ने मनस्थितिमा छन् । त्यस कारण रावलको निष्कासनमा एमालेलाई खासै क्षति हुने देखिदैन ।

यद्दपि रावलको निष्कासनपछि सुदूर पश्चिममा एमालेभित्र नेतृत्वमा ‘भ्याकुम’ हुने आंकलन गर्नेहरु नभएका होईनन ।
लामो समय सुदूर पश्चिममा रावल र कर्ण बहादुर थापाकाबीच टकरावपूर्ण सम्बन्ध रह्यो । रावललाई चुनौती दिएर सुदूरपश्चिममा एमालेमा अहिलेसम्म उभिन सकेका थापा अपवाद हुन् । उनीहरुका बीचमा कहिले मेल भएन । २०७४ को निर्वाचनमा रावलको गृहक्षेत्रमा थापा चढेको गाडीमा आगजनी गरियो । थापा मुस्किलले जोगिए । उनको गाडीमा रावलको निर्देशनमा आगो लगाईएको आरोप लाग्यो ।

सुदूरपश्चिमको कमाण्ड एमालेका केन्द्रीय सचिव लेखराज भट्टको काँधमा आउने देखिन्छ ।

भनिन्छ, कार्यकर्ताको मनका कुरा बुझ्ने नेताले मात्र पार्टी हाँक्न सक्छ । एकथरीको बुझाई छ, लेखराज भट्टले एमाले धेरै बुझेका छैनन । माओवादीको लडाकु पृष्ठभूमिबाट आएपनि भट्टको स्वभाव कडा छैन । उनी एमालेको नेतृत्व, नीति र निर्णयका पक्षमा ईमान्दारीपूर्वक उभिएका छन् । यद्दपि पार्टीभित्र बिभिन्न तहका एमालेका नेताहरुसंग उनको औपचारिक सम्बन्ध मात्र छ । खुलेर कुरा गर्न र बिचारहरु माझिन अनौपचारिक सम्बन्ध हुनुपर्ने ठान्छन्, कतिपय नेताहरु ।

ओलीसंग कुनै बेला निकट सम्बन्ध रहेका कर्ण बहादुर थापा सुदूरपश्चिममा बेला बेला ओलीको आडमा रावलमाथि हावी हुन खोज्थे । तर रावलको राष्ट्रियस्तरको उचाईका अघि थापाको डेग चल्थेन । पार्टीमा यतिबेला रावल छैनन् । तर पनि थापाले सुदूरपश्चिममा रावलको स्थान लिने अवस्था भने देखिदैन । आफैले नियुक्त गरेका थापालाई हठात उद्योग मन्त्रीबाट हटाएका ओली त्यसयता थापासंग सकारात्मक नभएको चर्चा सेलाईसकेको छैन । ओलीसंग त्यसयता चिसिएको सम्बन्धमा कुनै चामत्कारिक सुधार नभए थापालाई तत्काल सुदूर पश्चिमको नेतृत्व गर्ने अवसर प्राप्त हुने संभावना क्षीण छ ।